W tym roku mija 230 rocznica uchwalenia konstytucji 3 maja. Był to najważniejszy akt prawny w ówczesnej Polsce. Nasz kraj w XVIII wieku pogrążony był w wielkim kryzysie spowodowanym nieudolną polityką polskiej szlachty, która nie dbała o interes państwa, a jedynie o własne korzyści. Trudną sytuację naszego kraju pogłębiała bardzo słaba pozycja króla, który bez zgody stanu szlacheckiego nie mógł podejmować żadnych decyzji państwowych. W tym samym czasie nasi sąsiedzi Rosja, Prusy i Austria przeprowadziły wielkie reformy, które wzmocniły te państwa i pozwoliły na utrzymywanie kilkusettysięcznych armii. Taka sytuacja doprowadziła do I rozbioru Polski w 1772 roku. Polscy patrioci zdawali sobie sprawę, że bez gruntownych reform kraj dalej będzie pogrążał się w chaosie. Podjęto więc kroki zmierzające do poprawy sytuacji politycznej, a uwieńczeniem tych działań była ustawa rządowa uchwalona przez Sejm Wielki w roku 1791 zwana konstytucją 3 maja. Niestety przeciwnicy konstytucji, a jednocześnie zwolennicy „złotej wolności szlacheckiej” w porozumieniu z carycą Katarzyną II doprowadzili do zawiązania konfederacji targowickiej, w wyniku której zasady konstytucji zostały unieważnione, co w konsekwencji doprowadziło do II rozbioru Polski w 1793 roku. Opracowali p. Edyta Surowiec i p. Sławomir Niciporuk.