Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu. Najwcześniejszym utworem zapamiętanym przez pisarza, były, zgodnie z patriotyczną tradycją domu, Śpiewy historyczne Juliana Ursyna Niemcewicza. Mały Henryk już w dzieciństwie chwytał za pióro, by spisywać „wiersze i utwory prozą”. Jednak, jak wspominał po latach „jako dziecko nie marzyłem o zawodzie wyłącznie  pisarskim”, ale pragnął zostać rycerzem. Literatura miała ogromny wpływ na plany i marzenia młodego Henryka, ponieważ zależnie od czytanej lektury  zmieniały się jego plany i marzenia. Czytając Robinsona Cruzoe Daniela Defoe, śnił o dalekich podróżach i niezwykłych przygodach. Poznając biografię Napoleon a Bonaparte. Zamieniał się w wielkiego wodza, który jednym skinieniem porywa za sobą tłumy. Okruchy tych chłopięcych marzeń odnajdujemy na kartach jego powieści.

Uczniowie naszej szkoły znają twórczość polskiego noblisty  przede wszystkim na podstawie omawianych w szkole lektur: W pustyni i w puszczy, Quo vadis, Latarnik. Do najwybitniejszych dzieł Sienkiewicza należy jeszcze zaliczyć Trylogię (Ogniem i mieczem, Potop i Pian Wołodyjowski). W bibliotece szkolnej można znaleźć nie tylko powieści Henryka Sienkiewicza ale również książki opowiadające o jego życiowi i twórczości.

Święto Pracy to międzynarodowe święto klasy robotniczej, które obchodzone jest rokrocznie 1 maja, począwszy od 1890 roku. W Polsce Święto Pracy jest świętem państwowym od 1950 roku. Wprowadzone zostało przez II Międzynarodówkę w celu upamiętnienia wydarzeń z pierwszych dni maja 1886 roku w Chicago.  1 maja obchodzony jako Święto Pracy jest także katolickim Świętem Józefa Rzemieślnika. Proklamował je papież Pius XII 1 maja 1955 roku. Nadał w ten sposób religijne znaczenie obchodzonemu od 1890 roku świeckiemu Świętu Pracy. W tym dniu Kościół w sposób szczególny pragnie zwrócić uwagę na pracę ludzką, zarówno w aspekcie wartości chrześcijańskich, jak
i społecznych, ogólnoludzkich i narodowych.  1 maja jest też dniem wolnym od pracy w Norwegii, Słowacji, Słowenii, Szwecji czy Włoszech. Co ciekawe, w Stanach Zjednoczonych 1 maja nie jest świętem pracy, mimo że powstało ono właśnie dla upamiętnienia wydarzeń w USA. Amerykanie tzw. Labor Day obchodzą w pierwszy weekend września.

Dzień Flagi to jedno z najmłodszych świąt państwowych. Obchodzony jest 2 maja, bo właśnie tego dnia w 1945 roku polscy żołnierze z 1. Dywizji Kościuszkowskiej zawiesili biało-czerwony sztandar na Kolumnie Zwycięstwa w Berlinie. Kolory flagi to odwzorowanie herbu, czyli wizerunku białego orła (ten kolor symbolizuje dobroć i czystość intencji narodu polskiego) w czerwonym polu (ta barwa jest symbolem patriotyzmu i władzy).

Konstytucja 3 maja została uchwalona 3 maja 1791 roku. Autorami Konstytucji byli Król Stanisław August Poniatowski, Ignacy Potocki i Hugo Kołłątaj. W dniu ustalenia Konstytucji przestaje istnieć Rzeczpospolita Obojga Narodów, a w jej miejsce zostaje powołana Rzeczpospolita Polska. Święto Konstytucji obchodzono do ostatniego rozbioru. Świętowanie 3 maja było zakazane we wszystkich zaborach, dopiero po I wojnie światowej kiedy Polska odzyskała niepodległość Święto zostało wznowione. Podczas II wojnie światowej w czasie okupacji niemieckiej i radzieckiej Święto zostało zdelegalizowane. Dopiero w 1989 r. Święto Konstytucji 3 maja znów jest świętem narodowym, a od 2007 roku obchodzone jest również na Litwie.

Notatkę przygotowały uczennice klasy 8b: Oliwia Borkowska, Joanna Kornilak i Maja Kosyl. Gazetkę szkolną przygotowała  p. Monika Zielińska.

Święty Mikołaj starszy mężczyzny z białą brodą, ubrany w czerwony strój, który wedle różnych legend i baśni w okresie świąt Bożego Narodzenia rozwozi dzieciom prezenty saniami ciągniętymi przez zaprzęg reniferów. Ta powszechnie znana dzieciom postać Mikołaja wywodzi się z kultury brytyjskiej i amerykańskiej, gdzie jest jedną z atrakcji bożonarodzeniowych. Najbardziej popularnym miejscem zamieszkania Świętego Mikołaja jest Laponia, w której przez cały rok dobroduszny starzec szykuje wraz z elfami niespodzianki dla dzieci z całego świata. Obecny wizerunek – czerwony płaszcz i czapka – został spopularyzowany w 1930 roku przez koncern Coca-Cola, dzięki reklamie napoju. Jej autorem jest amerykański artysta Fred Mizen. Na pewno jednak reklama ta pomogła utrwalić w powszechnej świadomości ten kostium świętego. Rok później nowy wizerunek św. Mikołaja przygotował, także na zlecenie Coca-Coli, Haddon Sundblom. Najbardziej charakterystyczny element stroju świętego Mikołaja – czerwona czapka z białym pomponem, stała się jednym z komercyjnych symboli świąt Bożego Narodzenia. Obecnie wizerunek św. Mikołaja jest używany przez handlowców, a okres wręczania prezentów rozciągnął się od imienin Mikołaja do Nowego Roku. W większej części Europy, w tym w Polsce, mikołajki obchodzone są tradycyjnie 6 grudnia jako wspomnienie świętego Mikołaja, biskupa Miry. Rankiem tego dnia dzieci, które przez cały mijający rok były grzeczne, znajdują prezenty, ukryte pod poduszką, w buciku lub w innym specjalnie przygotowanym w tym celu miejscu (np. w skarpecie).

Tradycje mikołajowe w Polsce

• W Wielkopolsce, na Kujawach, na Pałukach, na Kaszubach i na Pomorzu Zachodnim prezenty na Boże Narodzenie tradycyjnie przynosi Gwiazdor, święty Mikołaj przynosi prezenty 6 grudnia.
• W Małopolsce prezenty pod choinką zostawia Aniołek, natomiast w nocy z 5 na 6 grudnia prezenty przynosi święty Mikołaj.
• Na Górnym Śląsku prezenty na Boże Narodzenie przynosi Dzieciątko utożsamiane z postacią Jezusa Chrystusa. 6 grudnia prezenty przynosi święty Mikołaj.
• Na Śląsku Cieszyńskim prezenty w dzień Bożego Narodzenia przynosi Aniołek.
• Na Dolnym Śląsku prezenty w Boże Narodzenie przynosi Gwiazdka.
• Mieszkańcom Płaskowyżu Tarnogrodzkiego natomiast na Boże Narodzenie prezenty przynoszą krasnoludki. Mikołaj jedynie 6 grudnia.

Tradycje mikołajowe na świecie

• W krajach niemieckojęzycznych oraz w Czechach, Słowacji i na Węgrzech prezenty przynosi Dzieciątko (Christkind, Ježíšek, Jézuska).
• W Rosji św. Mikołaj był również otoczony kultem jako patron uciśnionych i skrzywdzonych, ale przejętą z zachodu postać rozdającą dzieciom prezenty nazwano Dziadkiem Mrozem (ros. Дед Мороз), ze względu na podobieństwo do bajkowej postaci nazywanej Moroz Krasnyj Nos. Zgodnie z tradycją, rozdaje on prezenty wraz ze Śnieżynką (ros. Снегурочка).
• W Holandii są rozróżniane dwie postacie: Sinterklaas i Kerstman. Sinterklaas jest to postać wzorowana na tradycyjnym wyglądzie Świętego Mikołaja, biskupa kościoła katolickiego, ubrana w purpurowy płaszcz, z pastorałem w ręce i mitrą na głowie. Towarzyszy mu zwykle pomocnik niosący na plecach worek z prezentami. Sinterklaas przypływa z Hiszpanii, dawniej kojarzącej się w Holandii jako kraj dobrobytu, na statku do najbliższego portu około 15 listopada, gdzie witany jest przez tłumy dzieci wraz z rodzicami. Następnie przesiada się na konia i wraz z orszakiem pomocników i dzieci przejeżdża przez miasto. Od tego dnia pojawia się w centrach handlowych, na placach, w szkołach, przedszkolach, gdzie rozdaje dzieciom prezenty. 5 grudnia, kończy się okres wizyt Sinterklaasa, wsiada on z powrotem na statek i odpływa żegnany przez wiwatujące dzieci śpiewające „Dag Sinterklaasje” (pol. „Żegnaj Mikołaju”). Kestman jest wzorowany na komercyjnej postaci spopularyzowanej przez reklamę Coca-Coli. Nocą w Wigilię Bożego Narodzenia zakrada się do domu przez komin lub po drabinie i zostawia dzieciom podarki, które odnajdują pod choinką.
• W Hiszpanii prezenty przynoszą Trzej Królowie 6 stycznia. Dzieci nie znajdują żadnego prezentu pod choinką.
• W tradycji bizantyńskiej jego odpowiednikiem jest Święty Bazyli, który obdarowuje prezentami dzieci w dniu 1 stycznia.

Listy z życzeniami do Świętego Mikołaja dzieci mogą wysyłać na adresy trzech urzędów pocztowych:

• do Drøbak w południowej Norwegii:

Julenissen’s Postkontor, Torget 4,

1440 Drøbak, Norwegia

• do Rovaniemi w Finlandii:

Santa Claus, Arctic Circle,

96930 Rovaniemi, Finlandia

• do Kanady:

Santa Claus, North Pole,

Canada, H0H 0H0

Notatka przygotowana przez Nikolę Lewandowską z klasy 8b pod kierunkiem pani Moniki Zielińskiej.

Andrzejki to wieczór wróżb, który przypada na noc z 29 na 30 listopada. Dzień ten jest zaraz początkiem starego i końcem nowego roku liturgicznego. Andrzejki, potocznie nazywane też ostatkami, stanowią ostatnią okazję do hucznych zabaw. Po ostatniej szalonej nocy bowiem nadchodzi adwent, w którym kościół zakazuje urządzania hucznych zabaw.

Kim był św. Andrzej?

Noc z 29 na 30 listopada to wigilia dnia św. Andrzeja, od którego zresztą wzięła się nazwa tego wieczoru. Według dawnych wierzeń nocy tej zawsze towarzyszyła tajemnicza aura, a wróżby, szczególnie te dotyczące miłości miały moc. 

Jak głosi Ewangelia, św. Andrzej był pierwszym
z 12 powołanych apostołów. Jako pierwszy też głosił Ewangelię
w Bizancjum, dlatego historia przypisała mu też miano pierwszego biskupa konstantynopolitańskiego. Za swoje nauki został skazany na śmierć męczeńską. Jest patronem narodów słowiańskich.

Skąd wywodzą się andrzejki?

Historycy po dziś dzień nie ustalili dokładnie rodowodu andrzejek. Przypuszcza się, że andrzejkowe wróżby narodziły się
w starożytnej Grecji. Na greckie korzenie andrzejek może wskazywać etymologia imienia patrona wróżb, bowiem po grecku Andrzej to Andress (andros – mężczyzna, aner – mąż).

Druga teoria rodowodu andrzejkowych wróżb przypisuje go celtyckim i starogermańskim wierzeniom. Dominującą rolę
w tamtejszej kulturze odgrywał Frey – bóg płodności i urodzaju, światła i deszczu, władający też wiatrami i oceanami.

Historia polskich andrzejek

Oficjalnie po raz pierwszy użyto sformułowania „andrzejki” za sprawą Marcina Bielskiego, renesansowego poety, pisarza
i tłumacza, który w 1557 r. w swojej sztuce teatralnej „Komedyjka Justyna i Konstancyjej” umieścił wzmianki o andrzejkowych wróżbach. 

Tradycje andrzejkowe

Tradycje andrzejkowe dużą wagę przykładały do znaczenia snów. W niektórych regionach kraju dziewczęta pościły przez cały dzień, a przed snem jadły słonego śledzia. Miało to przynieść proroczy sen, podczas którego zobaczą swojego przyszłego męża.

Kolejną tradycją andrzejkową było ucinanie gałązek wiśni, które wstawiano do wody. Jeżeli gałązka zakwitła w wigilię Bożego Narodzenia, wróżyła pannie szybkie wyjście za mąż.

Jednak najbardziej znaną z tradycji andrzejkowych jest lanie wosku. Dawniej do wróżby wykorzystywano cynę lub ołów. Najlepiej jeśli pochodziły z ram okien lub witraży z kościoła, ponieważ było to symbolem nierozerwalnego związku. Po roztopieniu przelewano je na zimną wodę przez otwór klucza, co oznaczało otwarcie bramy czasu. Również powstałe w ten sposób kształty miały konkretne znaczenie. Postać anioła oznaczała opiekę, kształt chmury sugerował, że trzeba otworzyć się na nowe doświadczenia, natomiast kot ostrzegał przed podejmowaniem pochopnych decyzji
i nieprzemyślanymi związkami. Oprócz lania wosku, wróżby na andrzejki obejmują przestawianie oraz rzucanie butów, obieranie jabłek, czy szukanie imienia ukochanej osoby na kartonowym sercu.

Informacje przygotowane przez Oliwie Borkowską z klasy VIII b pod kierunkiem pani Moniki Zielińskiej.

Na zakończenie obchodów Tygodnia Bibliotek Szkolnych został zorganizowany konkurs na ilustrację
do ulubionej baśni. W konkursie wzięli udział uczniowie klas IV-VII. Spośród nadesłanych prac, jury
w składzie: Dorota Barej-Woźniak, Anna Iwanek i Monika Zielińska, wybrało zwycięskie i wyróżnione prace:

1. miejsce – Julita Kopczyk kl. V a
2. miejsce – Maja Karwowska kl. VII a
3. miejsce – Roksana Mrozowska kl. V a

Wyróżnienia:

• Alicja Surowiec kl. VI a
• Maja Kosyl kl. VII b
• Marta Bareja kl. V a

Wszystkim uczestnikom gratulujemy i dziękujemy za udział w konkursie.